مجالِ سالخورده من

   این روزها در انتظار

            اندوهی –عظیم- ست

.

بر فراز ِآسمان

 -سینه تنگم-

  ابریست به وسعت- رستاخیز -

     که گیس مچاله شده شب

        در مشتهایش –ضجه- میزند

.

خوشی های کال من

   دهان را -گس –میکند

.

من آن –سیبم-

که شرنگ شدم بر کامِ

             قلمی که تیرگان

                         نسیمم بود

.

    بر آب  که می نگرم

       تصویر واژگون بارانیست

                      که دلتنگیهایش

                         وسعتِ دریا را به سُخره گرفته اند

می خواهم که بشکنم

              در آینه پندار

نمی خواهم

    بر زمین باشم

           زمینی که 

                  عشق بر باد رفته

                       و حس های له شده ام را

                                    مدال افتخار گریبانش کرده

                                            و میبالد به کثرت جفا کاریش

میدانم که فصل –پایانم- رسیده

      کفتار تنهایی

         بر نعشِ دلِ شکسته ام

               شاهد آخرین نفسهاست

اشکهایم جان به لب شدند

   شانه ای نیافتند

        سر گذارند و رها شوند

                  از حصار چشمهایم

                                -بی دغدغه-

خفقان گرفته ام

کاش صدایِ سکوتِ — شاملو--

                             نوجوانیم را بار دیگر

                                             فرا می خواند

.

.

.

                                         کجایی آرزو؟

.

.

حالم را مپرس

     قلمم دلتنگ شده

                  خانه ام سقف ندارد

آرزو (باران)