نشسته ام تك و تنها ،شبي زمستاني

به تن كشيده ام از تب ،لباس عرياني

شكست آينه در من شكست فردا شد

و تكه هاي درونم ،هجوم طوفاني

قسم كه از غم اين زمانه دلگيرم

به جان خسته ي ماه و دو چشم باراني

كسي سكوت مرا با صدا نمي خواند؟

به جرم عاطفه ديدم زنان قرباني

هميشه گرگ زمانه، به گله مي تازد

و دخمه مي شود آنجا، شعور انساني

براي مرگ حقيقت، نشانه اي كافيست

همين كه سهم تو باشد، سقوط و ويراني

به گوش سايه فرو كن ،طنين جانم را

شكفته راز درونم ،به ساز چوپاني

خدا به حرمت دلها شبانه مي آيد

و آيه مي كند آخر حديث پنهاني...