یک هفته می شود که به دوستان خوبم قول دادم که حتما برای روز تولدم" امروز" به روز کنم و تنها برای همین است که امروز آمدم و با دست خالی باز هم نوشتم و نه برای تولدم که برای خیلی چیزها...

حیاط کوچک مرکز تشکل ها همیشه پاتوق دنجی ست برای فکر کردن و رها شدن گهگاهی از حال و هوای کار و چه قدر بیشتر به درد گپ زدن خودمانی می خورد ...مخصوصا خیابان خلوت کاج و سکوت دانشکده پرستاری...

حیاطی که چه بارانی باشد آسمان چه صاف همیشه گوشه ی دنج من بوده برای غرق شدن در خود و در فکرهایی که خودشان راهشان را بلدند.دیروز داشتم غزل های منزوی را که محمد حسین همان دیروز برای تولدم هدیه گرفته می خواندم و چقدر شبیه این روزهای من است و این روزهایم چقدر شبیه این شعر ها ...

شهر منهای وقتی که هستی/حاصلش برزخ خشک و خالی...

...

و واقعا در شهری گیر کرده ام که هیچ کس به هیچ کس شبیه نیست و دست تا به دست را هزار کوه فاصله...داشتم فکر میکردم به همین چیزها و به امروز که تولد من است و لااقل برای آدمهایی شبیه ماها تنها یک روز فوق العاده و قابل تامل وجود دارد و آن هم تولد با هر فلسفه ای که راجع به آن فکر میکنیم.

من به بیست و سه سالگی خودم خو کرده ام و اصلا آمادگی آمدن به بیست و چهار سالگی را ندارم...هنوز درگیر حرفهای پارسال خودم هستم و هنوز هیچ کدام از کارهایم را سر و سامان نداده ام.

۲۳ سالگی غریبی که هنوز خستگیش توی تنم هست و لذت یک خواب در آن برایم آرزو شده است.

به بیست و چهار سالگی مزخرفم تبریک میگویم اما قطعا باید بداند...من به استقبالش نرفته ام...خودش آمد...

می خواستم بیشتر از اینها حرف بزنم...حوصله ام نگرفت...

سعید تیموری

۱۳ بهمن هشتاد و نه خورشیدی

پ ن:...

زمین

توی خودش

و هیچ نخی به آسمان نمیدهد

آسمان

بادبادک بی نخ می خواهد چه کار؟

زمین پرنده ی بی پرواز