تیر 1375

به شام هجرت خورشید، تا سحر نگرانم

وضو به اشک بسازم، نماز گریه بخوانم

برای از تو نوشتن مجال مصلحتی نیست

سکوت ، کار کمی نیست ، وانگهی  نتوانم

هزار قافیه دارم ولی چه فایده، زیرا

غزل رمیده ز دستم، قصیده هم که ندانم

تمام کار من اینجا، نگاه و آه و تباهی است

چقدر پیر شدم من، منی که تازه جوانم

سری به خلوت من زن، و دست روی سرم کش

شکستِ قد مرا بین که چون خمیده کمانم

پر است دفتر شعرم از این نمونه غزلها

شکایت از غم دوری، شده تمام بیانم.