سلام جناب رضوانی
شعر کوتاهتان را خواندم و بهره بردم

*****************************
دوستانی دارم بهتر از آب روان.... ممنونم

چه غم انگیز است. رفتن ها و باز نگشتن ها.

*******************************************
دوستانی دارم بهتر از آب روان.... ممنونم

پاینده باشید جناب رضوانی /زیبا سروده اید /یا حق

*********************************************
دوستانی دارم بهتر از آب روان.... ممنونم

سلام و عرض ارادت
شعری کوتاه ، شیرین و بسیار دلنشین پدید آورده اید ، دست مریزاد و برقرار باشید


با عرض پوزش
برای باز هم بهتر شدن این اثر متین و زیبا یک نکته به نظرم می رسد . استفاده از دو زمان یکسان در یک جمله ی شرطی محدوده ی زمانی کوتاهی را در اختیار می گذارد . اتفاقا" این استفاده در جمله ایست که به عنوان پایان دهنده ی شعر ، مخاطب را در جای خود میخکوب می کند و به اندیشه ای عمیق می برد .
در ایستگاهی ایستاده ام
که ترن هایش
هیچگاه باز نگشته اند
شما با استفاده از دو زمان ماضی نقلی ( ایستاده ام و باز نگشته اند ) زمان را از گذشته ی دور تا امروز و این لحظه به بازی گرفته اید ولی حال و آینده را از دست داده اید
از ایستگاهی حرف می زنید که شما در آن حضور فعلی دارید ، مدت زمانی که در آن ایستاده اید مشخص نیست ، از یک زمان در گذشته شروع شده ، تا اکنون ادامه دارد و از باز نگشتن ترن های این ایستگاه تا این لحظه با خبرید . از این لحظه به بعد را نه حدس می زنید و نه میدانید چه اتفاقی می افتد. البته حق با شماست ، شما تجربه ی خودتان را به نمایش می گذارید. ولی اگر بگویید ==>" هیچگاه باز نمی گردند " یک استمرار در زمان گذشته ، حال و آینده ایجاد می کنید . فضایی به مراتب وسیع تر و همزمان دلپذیر تر .

********************************************
دوستانی دارم بهتر از آب روان.... ممنونم استاد از دقت نظرتان سپاس فراوان

سلام دوست و استاد عزیز دست مریزاد
در ایستگاهی ایستاده ام که ترن هایش هیچگاه باز نگشته اند........

*********************************************
دوستانی دارم بهتر از آب روان.... ممنونم