من آن کبوتر جلدم؛ که از حرم دورم

شکسته بال و پرم؛ کُنج لانه مهجورم



نه شِبلیم نه جُنیدم ؛ نه بایزید و نه شمس

نه روی دار انالحق زدم ؛ نه منصورم



به شُرب جام الستی ؛ دوام مستی را

خمار جام وصالم ؛ زِعشق مَخمورم



نه قُربتم نه قَریبم نه قُرب خاطر یار

غریبه ام زشما و زخویشتن دورم



من از تَقرُبِ اَنفاس پاک می فهمم

چقدر از دَم عیسای لا فتی دورم



طنین بانگ اذان نیستم در این مسجد

مُکبر نماز غریبان؛ شکسته تنبورم



قلم بدست گرفتم زِعشق بنویسم

سوار مَرکبِ شعرِِ مُرکَب و نورم



اگر چه صد گره بسته زبان گُنگم را

به شَرحِ صَدر گُشایی لِسان مجبورم



بخوان ز وادی رخوت ؛ بِدَم چو اسرافیل

به صور عشق ؛که برخیزم از دل گورم



در آستین تو از دست کبریایی عشق

سپید میشود این شام تار دیجورم



بدین خموشی سینای سینه؛ گر تابی

سرود آتش سینین ؛ ترانه ی طورم



رسول باده شوَم؛ جبرئیل می نوشان

قسم به نون و قلم ؛آیه های انگورم





یا حق



مهرداد بهار