نزدیک بیداری خورشید است و بیدارم

آقا! من این شب گریه ها را دوست می دارم 

شب خوبی اش این است که من با تو تنهایم

راحت به روی تربت تو اشک می بارم 

بوی عجیبی می دهد این خاکِ تر با اشک

امشب نمی دانم کجاها می کشد کارم 

این خاک انگاری که صحبت می کند با من

با بوی تربت در تبِ روضه گرفتارم 

دارم نگاهت می کنم از پشت اشکم ... وای

حالا شما در بین گودالی ... وَ من دارم – 

همرنگ آتش می شوم تصویر در تصویر

ای کاش می شد که تو را از خاک بردارم 

بعد از تو اما دخترت در شام ... نه آقا!

بگذار این یک بیت را ننوشته بگذارم

***

با سر دویدم در جنون روضه ها یعنی

تا سر ندادم پای تو، سر بر نمی دارم 

حالا اذانِ صبح جمعه می وزد آقا!

من می روم تا در هوایت ندبه بردارم