زمین چون گوی می چرخد زمین تقدیر می بافد

عمو نوروز می آید ولی زنجیر می بافد

به ما هم پستۀ خندان عمو سوغات خواهد داد

چرا لبخند ها را بر لب ما دیر می بافد؟

گره از شال بخت دختران وا می کند هرجا

ولی دوشیزگان کابلی را پیر می بافد

جهاز خواهرم، مادر زمستان را سراسر دوخت

ولی از بخت خود خواهر فقط تصویر می بافد

چه چیزی را همین تهمینه یک شب خواب می بیند

که رخش بی سواری در دل پامیر می بافد

نمی دانم چه تن پوشی جهان امسال می پوشد

سخن از عشق می گوید ولی شمشیر می بافد

پدر با جیب خالی خیره می گردد به یک نقطه

برای سال نو شاید کمی تدبیر می بافد