وقتی که شوق دیدنت افتاد در دلم

با یک گل نگاه تو حل شد مسائلم

من از تبار رخوت یک درد بوده ام

گر با سکوت مبهم شعرم  معادلم

آوار کن سکوت غم انگیز چاه را

برمن,مگر که گل کند این  روح غافلم

در کوچه های غربت این شهر مانده ام

یک کوفه ,بی وفایی و حیرت مقابلم

در جذر ومد عشق تو  دریا شدم,علی

از لحظه ای که موج تو آمد به ساحلم

*دوستان گرامی این غزل قدیمی است خوشحال میشم تمامی ایرادهاشوذکربفرمایید*

ممنونم از توجه شما