گاهی

سنگ‌ریزه ای بر می‌داری

قوطیِ کنسروی زنگ‌زده را نشانه می‌روی

نمی‌خورد به هدف

گیر می‌دهی

به هیچ

به هیچ

این شعر عاشقانه است

چشم‌هایم دنبال تو بود

آن روزها که گریه می‌کردی-

باران می‌آمد

می‌خندیدی؛

برف…

شالِ سفیدت

سَمتِ پنجره می‌رقصید

آفتاب

از چشم‌هایت بر می‌خواست

در چشم‌هایت می‌نشست

حالا

هر جای دنیا هم که باشم

قوطیِ کنسروِ زنگ زده

سنگ‌ریزه هست

خیلی

شوقِ نشانه رفتن

هیچ…

شعرهای بیشتری از من در وبسایتم بخوانید:

تا اقیانوس