در بســـــــتر اندوه نشســتیم ز پرهــیز

آه از تن زیـــبای تو و صــدْمه پاییـز

طوفان و فغان حاصلم از بی خبری شد

ای کاش تو بودی و من از چشم تو لبریز

در وقفه ی بی جای تعقــــل دلــکم مرد

وان مرده دل از بعـــد تو با عقل گلاویز

اینجا قفســـم تنگ شد از ســــردی ایام

آنقدر که خط خورد فـــــراوانی من نیز

آخر ز کجا طالعــم اینگونه رقم خورد؟

یک خاطر بی طاقت و صد لشکر چنگیز

حالی!؟ چه کنم ،سهم من اینست:غریبی

مخدوش رضا هستم و در فاجعه سرریز

***

نفـــــــــرین! به جهانی که برای تو نباشد

مه روی من،ای خوب من،ای یاد دل انگیز