اشکهایم کنار برکه ی چشم، موجکی می زنند و می ریزند

زیر نوری که رنگ مهتاب است، عاقبت موج هاش می خیزند

آرزوها به شکل نیلوفر، چرخها می زنند و می رقصند

روی این موج های ریز سرشک، آرزوها چقدر بی نقصند

من در این برکه ی خیال انگیز زیر این سروهای نرم و سیاه

به کناری نشسته می پرسم، نور مهتاب هست! پس کو ماه؟

ناگهان خویش را کناره ی تخت، زیر نور چراغ می بینم

نیم شب هم گذشته باید که، اشکها را ز گونه بر چینم

کاش نیلوفران آبی را با خود از آن فضای خوب خیال

محض ره توشه ای می آوردم،چه بگویم "زهی خیال محال"