فریاد نیمه شب سکوتم شکست

دل شکسته ام ز جور ددمنشی نا مهربانی

که پرو بالم ببست ، ولی چه خوش ببست

بآب و دانه ء دامش گرفت مرغ آزاده ای

بخون کشید مرغ بی پرو بالی

آسمان بارید، اشک ماتم ز این غم

که ما را تاب  این بار گران نیست

ما گریستیم ز این غم ، بدامان کوه و دشت و صحرا

نشان ماتم ما ، بر دل لالهء صحراست

 رفتم که گیرم دستهء ز این لاله های داغدار

خندید لاله و گفت : داغداری ما ز داغ سینهء تُست

گریستم ز بیرحمی ایام

که ندیدم رنگی، جز جفا در همه جا و همه کس

با طفل یتیم  پروردهء دیده ساختم

سوختم و گریستم ز غمی بیکسی

این همدم شام و سحر ، دامن صبرم درید

بهانه کرد زدیده وبدامانم چکید

فریاد ز قلب بخون تپیده آمد

تو ر جفا نالی و بر ما جفا کنی

این خانهء بخون تپیده خونابه تر کنی

فریاد کردم و دیدم بر دفتر ایام

ندیدم رنگی، جز جفا

رفتم در عالم خیال باز در عالم سکوت

جاییکه بیابم نشانی که نباشد نشان جفا

نا گاه سکوتم شکست و دیدم

که بر دفتر ایام جز داغ جفا ،نشان دیگر نبود