ای گل من از چه رو گلبرگ تو شبنم گرفت

گریه ات بالم که با لم عالم از عالم گرفت

سرخی چشمت که همزادست با خوی شفق

از چه رو ابری شده ست و بارش نم نم گرفت

خون دل از دیده ریزی چون عقیق زهره گون

شد سلیمان هر که از چشمان تو خاتم گرفت

دل مسوزان بهر من من را قصوری بیش نیست

هم نفس با تو غروب جمعه جمعه غم گرفت

ریش باد آن دل که با زخم تو خواهد مرهمی

زخم تاریخ از سرشک دیده ات مرهم گرفت

غنچه ی نرگس اگر چه هر زمان یادی ز توست

لیک انفاسم به نامت عطری از مریم گرفت

بهر وصف این فغان یک جمله گویم کافی است

مصر کنعان گشت و بنیامین ز غم ماتم گرفت

=ماه= من از حصرِ مخفی گاه خود بیرون بیا

تا ببینی در خسوفت لکّه بر عالم گرفت