فصلی پر از شکوفه و باران می آورد،

مردی که حکم دفن زمستان می آورد

از پشت ابرههای زمان، آفتاب جان،

صبحی طلوع می کند وجان می آورد

«گفتند یافت می نشود گشته ایم ما

آنی که یافت می نشود، آن می آورد» 

بر سفره های بی سروسامان عیدها

از سرزمین برکت خود نان می آورد

نوروزهای کهنه ی بی حس و حال را

با حس ناب عشق، به جریان می آورد

هر سال عید لحظه ی تحویل سال نو

انسان به روز واقعه ایمان می آورد

روزی که «عشق» می رسد از راه و با خودش

فصلی پر از شکوفه و باران می آورد...