مثل یک قافیه  سختم ، گیچم

ته مصراع غلط می پیچم

خسته ام از تو و از دست خودم

گیر داده به همه حوصله ام

می رسی باز به یک قرقرشوم

که شروع می شود از بغض گلوم

می خزی کنج دل و لاک خودت

توی تنهائی غمناک خودت

کش می آید همه ساعات بدم

بدترین گونه ی حالات بدم

ابر بارانی روی کوهم

بدترین شکل غم و اندوهم

به دلیلی که کمی گم شده ام

یا شبیه همه مردم شده ام

به دلیلی که توقع دارم

 توی تلخی تو بمانی یارم

خسته ام خسته از این زن بودن

توی افکار تو یک تن بودن

قصد دارم بگریزم از کار

صفحه ای کاغذ و میز و خودکار

مثنوی می چکد این جا قلمم

 من ولی تشنه ی شهد غزلم

توی بن بست عجیبی گیچم 

بی خودی دور غزل می پیچم

می روم تا ته کاغذ دو دو

سمت یک مثنوی تازه جلو

کم کم آرام شده افکارم

نم جوهر زده بر خودکارم

کم کم اسوده و آرام شدم

می کشم پنجره را سمت خودم

تا بدانی که دلم مهتابی ست

آسمان دل من ابری نیست

بخزی باز ز لاکت بیرون

اری آرام شده این مجنون

بهار91