من دراين گوشه تنهايي خويش

بي هم آوازي و بي دمسازي

مي كنم نغمه ناكوك جدايي ها سر

ميدمم هم نفس باد سيه

خواسته از درد و جنون

بر لب ني لبك خشك گلو

چون نسيمي كه وزد بر در و ديوار

مانده در پيچ و خم غار

ره به جايي نبرد اين دم خسته

كه مكرر دم و بازش

نفسش بگرفته ،اثرش بگسسته

 مي كشد پنجه به ديوار گلو

كور و بيمار

همچو شش ماهه جنيني كه كند سعي ،كند جان

كه برون آيد از آن تنگ و رسد اينور ديوار

خسته با زحمت بسيار

ميزند ره زميان دو لب خشك و تب دار

همچو آبي از شكاف سنگ خارا

نرم و آرام و روان

مي شود جاري

در هواي خشك و دم دار

اين ،نه آن استاده پيش چشم تو

تاريك ديوار *

تا برون آيد زسينه

فاش سازد آنچه باخود دارد از اسرار

آتشش اما چنان سوزان

كه گويي از دل كوهي گدازان گشته افشان

نيك ميدانم اين چيست

اين دم خسته ،گدازان ،شعله كردار

نام خود گويد به گاه زايش از بطن دلم

با فسوسي سخت و جانكاه :

آه آه آه ...

* نفس كز گرمگاه سينه مي آيد برون

ابري شود تاريك     اخوان ثالث