افقی رو به رهایی...

کاش این پنجره ها بار دگر وا می شد

چشم ماتم زده ای غرق تماشا می شد

افقی که همه  شب بوی رهایی می داد

ازپس پنجره مه زده پیدا می شد

بال میزد دل پربسته به اوجی آبی

لحظه هایم همه آیینه رویا می شد

مثل فانوس قدیمی تن فرسوده من

زیرسنگینی عشق تو شبی (تا)می شد

دیده بردیده بارانی تو می دادم

دل من همنفس ناله ی دریا می شد

آرزوهای دل عاشق و شیدا این بود

کاش در این غزلم وسعت تو جا می شد...

محمود آصفی(مسافر)