ببــــین که بی گل رویــــــت چـــــــقدر نـــالانم

زهر چه دور و برم هـــــست چــــون هراسانم

نگاه خسته ی من بی تو حاکــــی از درد است

شگـــــــفتی ای نبــــــُوَد گر زخــــــود گریزانم

ترانــــــه با تــــــو تراود ز مـــــن ولی بی تو

ترانه نیست که نوحــه ست هر چه می خوانم

اگر چـه بی تو حقـــــیرم ولی تو چـون باشی

خـــــــدا و خـــــلق گواهــــــــــند کــز بزرگانم

چگونه بی تو ، چگونه ؟ مراســـت ســامانی

به جز تو هیچ کســـی نیست چونکه سامــانم

محک مـــــــزن تو مرا با فراق و مهــجـوری

بگو بمیــــــرم و بنـــــگر که ســر به فرمانم

فروغ دیــــــــده ی یعــــــــقوب و ماه کنعانی

چه آفـــــــــریده خـــــــداوند ؟ بــــنده حیرانم

به زندگی ز فراقــــــــــت مرا توانـــــی نیست

مگـــر تو را نه یقین اسـت بی تــــــو درمانم؟

شفای درد درونـــــی ، بنـازمت که چه خـوبی

انیس روح و روانـــــی ، توئــــی تو، درمانم

بیا که با تو کــــــــند گل بهـــار عمر من اما

بدان که چـــون تو نباشـــــی رسـد زمستانم

ببین چه  ساده ربودی ز سر ، تو خوابم را ؟

ببین که عشق تو انداخـــــت از خور ، آسانم

به دســــــت باد مــــــده آن سیـــــاه گیسو را

مخواه محــــــض خدا بیــــش از این پریشانم