بغضی غریب راه گلو را بست

انگار سنگ، نای سبو را بست

سد شد غریوی از دل تاریکی

راه عبور، از همه سو را بست

بیل غیور مزرعه ی قابیل

سرچشمه ی مشعشع ِ جو را بست

ابلیس خانه زاد بدآیین ام

بر روی من دریچه ی هو را بست

ابری شبیه حوصله ام آمد

دروازه های رحمت او را بست

آن مرد با تفنگ دولول اش باز

پرهای آسمانی قو را بست

دستی به جوخه فرصت آتش داد

وقتی نقاب شد لب و رو را بست

بی اختیار از نفس افتادم

وقتی که دار حلقه ی مو را بست