نه ارامش , نه آسایش , نه قلب ارزو مندی

نه امیدی به فردایی , نه حتی رنگ لبخندی



به جرم زندگی کردن , به حبس خویش محکومیم

همه از درد پوسیدیم , چه زندانی , عجب بندی



کجای ماجرا هستی , که ماتم را نمی بینی؟

من از هرکس که پرسیدم , ندیدم هیچ خرسندی



تمام درد این مردم , بجانم شعله افکنده

و در این اتش سوزان , شدم مانند اسپندی



غزلهای مرا هرکس , به درک خویش میخواند

یکی گوید که مجنونی , یکی گوید هنر مندی



بخوان هر گونه میخواهی , ولی مفهوم را دریاب

برای گفتن حرفم , زدم اینگونه  ترفندی



سخن از درد میگویی , به شعر و واژه پردازی

(رها) با این غزلهایت , به ریش ظلم میخندی