لیلایی 10

تو نيستي و سکوت مرا نمي شکني
به سرفه اي، به نگاهي به بال و پر زدني
تو نيستي و برايت جليقه مي بافم
دلم خوش است به اين ميل هاي بافتني
به ميل ها که برايم خيال مي بافند
خيالبافي يک روز دوست داشتني
به ميل ها که از اخبار شهر بي خبرند
نخوانده اند که ليلا شده دوباره زني
نخوانده اند از آغوش خاک و تاول و برف
نخوانده اند از آتشفشان سوختني
لباس گرم نپوشيدي و تو را بردند
بدون شال و کلاهت، بدون پيرهن
که دکمه دکمه براي تو بسته ام هر روز
تو با نگاه که مريم، عصاي دست مني
عصاي دست تو بودم، کدام دست عزيز؟
همان دو دست که جا مانده اند از کفني
تو آمدي و صدا از دري بلند نشد
تو آمدي و نيامد صداي در زدني
مرا دوباره به حال خودم رها کردي
خدا نشان ندهد داغ مرد را به زني

پونه نيکويي - بندرانزلي