تابان فروغ انس و جان

افسونگـر روح و روان

زآن مـه جبیــن مهربان

همـواره می جویم نشان

زیبــــا رخ مهتــــاب را

رخشنــده عالمتــــاب را

هرگز نخواهم خواب را

تا چهره اش بینم عیــان

میخــانه جویان الســـت

ازعالـم هستــی گسست

گردیده ام از باده مست

ای ساقــیِ مستـی فشان

آن سـاقــی مستانــه خـو

در کـوزه دارد مـی نکو

هـر دم که ریزد در سبو

مستـم کنـد در این میـان

شیــــدای لیلا می شــــوی

مجنون و رسوا می شـوی

آن دم هـویـــدا می شــوی

کز جان گذشتی بهـر جان

رسم و طریق عاشقی

آموز ازو گـر حاذقـی

گر رتبــه آری لایقی

پوینــــدۀ راه جنــــان

طالـــع نکـــویان جهان

موعــــود خُلــد جاودان

چشمک زنان استارگان

آذیـــــن دلان آسمــــان

در کعبـه جویم روی تو

مستم ز خلق و خوی تو

در هـــر خــم ابروی تو

حیـران منــم ای دلستان

فتّـان کنـــی فتنــه گـــری

دل را به کویت می بـری

آنکس که شد پاک و بری

بالا بـــری تا کهکشــــان