از طلا نیست گوشواره‌ی من  نخ ابریشمی‌ست در گوشم
مادرم ناله‌ای‌ست قاجاری  که به یادش شلیته می‌پوشم

عشق مردان ما پلنگی بود  دل‌شان صخره‌های سنگی بود
من به یاد زنان طایفه‌ام  چای تلخ غزال می‌نوشم

شهر من زیر ریل‌ها له شد  اختراع قطار تاوان داشت
آن‌قدر بی‌نشان شدم که شده‌ست  شجره...نامه‌ام فراموشم

چشم بگذار زندگی بازی‌ست  مردها را بلندتر بشمار
یک...دو...پیدایشان نخواهی کرد  بغض هر حجله مانده بر دوشم

استکانم که نیم من اشک است  نیمه‌ی خالی مرا پر کن
زور تاریخ می‌رسد به زنان  مادرم گریه کن در آغوشم