از شعر پنج نامه به مادرم (نزار قبانی)

ترجمه : بی بی سمانه رضایی

---------------------------------------------------

تنهایم!

دود سیگارم خسته است

و صندلی  مرا تاب نمی آورد

غمهای من گنجشکانی اند

که دنبال سرزمینی برای کوچ می گردند

زنان اروپا را شناختم

عواطف سیمان و چوب را هم

با تمدن فرسوده شان آشنا شدم

هند را گشتم

 و سند را

و جهان زرد ها را

ولی هیچ کجا ...

پیدا نکردم زنی،

که موهای طلایی ام را شانه کند

زنی که در کیفش

 برایم آبنبات قایم کند

زنی که وقتی عریانم ،

! بپوشاندم

و برخیزاندم

 وقتی که می افتم

آی مادرم ...

آی مادرم ...

من آن پسر یچه ام که دریاها را سفر کرده

و هنوز دلبسته ی آن آبنبات است

پس چگونه ... چگونه  مادرم!

پدر شوم

در حالی که بزرگ نمی شوم؟



---------------------------------------------------------

أنا وحدي..

دخان سجائري يضجر

ومني مقعدي يضجر

وأحزاني عصافيرٌ..

تفتش –بعد- عن بيدر

عرفت نساء أوروبا..

عرفت عواطف الإسمنت والخشب

عرفت حضارة التعب..

وطفت الهند، طفت السند، طفت العالم الأصفر

ولم أعثر..

على امرأةٍ تمشط شعري الأشقر

وتحمل في حقيبتها..

إلي عرائس السكر

وتكسوني إذا أعرى

وتنشلني إذا أعثر

أيا أمي..

أيا أمي..

أنا الولد الذي أبحر

ولا زالت بخاطره

تعيش عروسة السكر

فكيف.. فكيف يا أمي

غدوت أباً..

ولم أكبر؟