"چشم دل باز کن که جان بینی"1

روی مهتاب را عیان بینی

چه رخی همچو طلعت خورشید

بر شب تیره زمین تابید

در مدینه دوباره شور افتاد

شهر تاریک بود نور افتاد

زینت بندگان خوب خدا

سید الساجدین امام هدا

صاحب کودکی مطهر شد

از قدومش جهان منور شد

بوسه زد بر رخ خدایی او

جان عالم شود فدایی او

به به این گل پسر چه شیرین است

آخر او پنجمبن  شه دین است

چه شبی ماه نو است ماه رجب

ایستاده است عابدین به ادب

کای خدا شکر گویمت بسیار

هر چه دارم زتوست ای دادار

این شنیدم ز سید الشهدا

که شنیده است از رسول الله

نام فرزند من به نام رسول

او محمد بود نما تو قبول

او شکافد علوم عالم را

نور بخشد درون آدم را

مجلس درس او بهشت برین

فیض حق بهر او رسد به زمین

حضرت مصطفی سلامش داد

و خدا نور بر کلامش داد

عالم از فیض او فروزان  شد

چشمه علم و دین خروشان شد

گل ببارید بر قدمهایش

بوسه  میزد حسین لبهایش

پس مبارک به مهدی حاضر

جشن میلاد حضرت باقر

 سروده سید جمال الدین شهرزاد علوی

1- مصرع اول از هاتف اصفهانی