4/3/91

کاشکی اهل طریقت باشیم

ذره ای فکر شریعت باشیم

کاشکی این همه مَن مَن نکنیم

چهره ی خویش، مزیّن نکنیم

نفروشیم خدا را به کسی

بشکافیم دری بر قفسی

این همه انگ نبندیم به خلق

در دلِ خویش نخندیم به خلق!

سفره، دام است چه خالی یا پُر

نان مردم ننمائیم آجر

کاشکی فکر کبوتر باشیم

نگرانِ دَمِ آخر باشیم

نگرانِ تنِ لرزیده ی خلق

به دَر آریم تن از خرقه و دَلق

کاش جای سخن، انجام دهیم

خویش را کیفر و فرجام دهیم

کاش با خلق مدارا بکنیم

گِره از کار همه وا بکنیم

از خدا کاش که می ترسیدیم

غیر او کاش نمی فهمیدیم

کار ما سجده ی بی مُهر شده

خواب مانیدم و کنون ظهر شده

قامتِ رکعتِ توحیدم کو؟

صبح شد، طلعت خورشیدم کو؟

کاشکی فکر پرستو باشیم

نگران غضب او باشیم

کاش از این همه نیرنگ و ریا

بگریزیم به دامان خدا

قل هو الله احد یعنی این

ذات او پاک و صمد یعنی این

کاش حالم متعادل باشد

کاشکی های من از دل باشد.