شعر ، يك بيان هنري است ؛ و هنر نيز به نخستين ، اساسي ترين و مهم ترين مفهوم خود ، چيزي جز زيبائي نيست .

زيبائي ، از جمله ، در آفرينش ، نوآوري ، و تنوع است .

از اينجا است كه ، به صورتي كلي ، بزرگان هنر و ادبيات جهان قاعده گذاري براي هنر را تائيد نمي كنند . بر اين مبنا ، وضع قواعد و مقرراتي چون قواعد به اصطلاح عروضي  براي شعر ، طبيعي است كه مطلوبيت و مقبوليتي جهاني نداشته باشد . وضع قواعدي براي شعر ، و تبديل آن از هنر به صنعت ، طبيعي است كه با ايجاد زيبائي حاصل از وزن از زيبائي و كيفيت آن بكاهد ، و تنها قاعده گذار يا قاعده گذاران را از آن خوش آيد .

در علم عروض ، و اصولا" در ادبيات عرب ، وزن و قافيه را از اساس شعر دانسته اند ؛ امٌا ارسطويعني نخستين خصيٌت جهاني كه از شعر سخن گفته است و سخنان وي باقي مانده است ، « وزن » و « قافيه » را از اجزاء ضروري شعر ، و نهايتا" ماهيت شعر نمي داند ؛ و بيشتر بر « معني » شعر تكيه مي كند .

« خيال انگيز» بودن نيز چهارمين مشخصه يك شعر خوب به شمار مي رود .

قواعد عروضي شايد بتوانند بر زيبائي و رواني شعر بيافزايند ؛ و در اين خصوص كوچك ترين شك و ترديدي وجود ندارد . امٌا آنجا كه از اختيار به جبر مي گرايند به صورت قيودي دست و پاگير در مي آيند كه شاعر را  به « شعربافي » مي كشانند و به اصطلاحي مشهور و عمومي : « چون قافيه تنگ آيد ، شاعر به جفنگ آيد » .

يكي از بزرگترين مقيدات شعر عروضي در اين است كه نمي تواند مصراع هائي يك هجائي ، چند هجائي ، و به طور كلي به صورت كوتاه و خالي از حشو و زوائد احتمالي داشته باشد . حال آنكه در شعر آزاد ( شعر نو ) همان كه شاعر توانست حتي با يك كلمه منظور خود را به زيبائي ( و البته آهنگين ) برساند دليلي وجود ندارد كه كلماتي را كه نه تنها ضرورت ندارند بلكه حتي لازم هم نيستند بر مصراع بيافزايد .

در ادبيٌات اروپاي غربي ( آلماني – انگليسي – فرانسه – و... ) مصراع هاي كوتاه را داراي مزايائي دانسته اند كه از آنجمله اند :

- نشان دادن اهميٌت يك موضوع و تاكيد بر آن

- غافلگير كردن خواننده

- طبع آزمائي ، به رخ كشيدن مهارت خود ، خودنمائي ، تفنن ، ارضاء نفس ، و...

- ايجاد تعادل بين ابيات و كمك به حفظ آهنگ شعر