آخر سری به معبد تشویش می زنم

آبی بر آتشِ جگرِ ریش می زنم

چون کژدمی که مانده گرفتار آتشم

تا وارهم به پیکر خود نیش می زنم

ناخن به روح خسته ز تردید می کشم

زخمی به روی ذات بد اندیش می زنم

تقدیر را ، روانه ی آینده می کنم

آتش به مکر خرقه ی درویش می زنم

تا بشکنم صحیفه ی تردیدُ بغض را

سنگی به اعتقاد تو بد کیش می زنم

دامان ز باغ حسرتُ تردید می کشم

نقبی ، بر اعتماد شب خویش می زنم