گاه مسجد و گاه بتخانه ، گه بر دیر کنشتم

                                        مقصود تویــــــــی ، هر جاه و بهر خانه تو پرستم

در مذهب من کفر است گر ز عشق تو پرهیزم

                                         ایــــــــــــن شور جنون ز تُست ز آن نتوان گریز م

مستی مـــــن نیست ز یک پیمانه و جام شرابی

                                          ز مـــــــی عشق تو گردیده ام ، چون خانه خرابی

این مستی و جنونم به  ز فرزانه بـــــــود یارا ن

                                            آنچه در پرده نهان است ، ماراســــــــت عیـــا ن

ز کیف نگاه اوست ، این پرده دری های نهان

                                          این کیفیت والای عشق بلندت کند ززمین بآسمان

مفکر سوزد زین آتــــــش عشقی که بجان است

                                           این خوش سوزیست که راحت روح و روان است