دراين ويراني ترديدهاي تند وتوفاني،

                      من اما ديگرازجايم نمي خيزم!

دگر بيهوده با لبخندهاي تو نمي خندم

هواي آسمان پوچ فردايت چه ابري باشد وخورشيد دربند زمان باشد؛

چه روشن باشد ودستان گرم آفتابت

شعله ي آتش كشد دررخت غم آلوده ي ديروزهاي من،

من اما چشم برفردا نخواهم داشت...!

فريب روشن هرروزتواينست:   

                                 شب خاموش..

                                       سايه ها پنهان...

من اما ديگرازتردستي دستان خشك آسمانت دستهاي خواهشم را ترنخواهم كرد،

وديگرخويش را با اشك چشم پرفريب تونمي شويم.

دگرچشمان خود را برتمام وعده هاي بي سرانجام تومي بندم

نه ديگرپاي پيمان تومي مانم؛

                                نه مي گريم!  

                                              نه مي خندم...!

 خرداد هشتادوهفت