وبا پيشاني بلند  تو

ابديت آغاز مي شود

آن جزيره در زندگي محسوري

آن دشت بيكران

كه سرتاسرش خلنگزار است و سرسبزي

 آرزويي دور

كه در آستانه غرق شدن

به ذهن خطور مي كند...

جاد ه

مسيرش را تغيير مي دهد

كه خاك راه تو باشد

قلم

پروانه مي شود وقتي ...

ووقتي مي خواهم از تو بنويسم 

ماه بيچاره ناز مي كند

نامت را كه به زبان مي آورم

آه !نامت را كه به زبان مي آورم

دهانم مي سوزد

مي خواستم

رنگين كمان را برايت بچينم

ستاره ها را بر گوشهايت بياوزم

آه !چه عمرها كه نردبان نكردم

به پر كردن عدم

لااقل به زنبورها رحم كن

هنگامي كه پيراهن گلدار ت را مي پوشي .

و وقتي در باغ عريان مي شوي

به دار و درخت !

وشال سرخت /

آه !

بايد به دهقان بيچاره حق داد

اگر سيب هايش

از سكه مي افتند

وبه من

كه مقروض آن  چشمهايم ...