من ابتدا در  اين دايره نبودم

كه تو مينايش خواندي

و رها شده چون باد

پيچيده در اين دشت

دست مرا گرفتي و با خودت بردي

آنجا كه خواب علف و باران تعبير نمي شود

گفتم : بيا به بازي  برويم

گفتي : دير است  و خواب ازسر ستاره گذشته

به ساعتت نگاه كردي و گفتي :

گياه كه از شانه ات بالا برود

و ماهي از دل دريا

در  بستري از رويا به خواب تو مي آيم

آن روز رو سري ات را به باد دادي

و من دلم را .

حالا ساعت ها از آن خواب مي گذرد

بي آنكه بدانم تعبير آن گلوله شليك شده به ماه  چه بود

چند روز ديگر بهار مي آيد

و تو شانه به شانه  درختان پرتغال دزفول

براي جنگل هاي گيلان  دست تكان مي دهي

بي آنكه من سهمي از انار دلت برده باشم .