غزل بانو ببین اشکامو خونه 

دل شوریده شد دیونه خونه

می شینم  انتظارش تا بیاد اون

که شاید لحظه ای اینجا بمونه

فراقش میزنه آتیش به جونم 

دل رسوای من در این زمونه

کجا گردم بدنبالش من زار 

که تنها موندم آخر توی خونه

مکن انقدر بیتابی تو ( عرفان)

 میگیره دل دیگه هر دم بهونه

ای دل

 

نگیر ای دل دیگه اینقد بهونه

میدونم که دلت چشمه خونه

شدی واله و شیدا ای دل زار

نمیاد اون دیگه هرگز به خونه

مکن انقدر تو بیتابی شب وروز

غم و داغ فراقت رو میدونه

تمومه روزو شبها گریه کردی

شدم از دست توای دل دیونه

دگر (عرفان) مده دل را به ناکس

که عمری رو چو اون حیرون میمونه