دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود

تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود...

این شعر نه از لحاظ فنی شعر است و نه از لحاظ غیر فنی ... اما دو شب پیش با بغض نوشتمش:

جکران جمکران نگاهم را، به نگاهت دخیل خواهم زد

روی این بغض های زخم آلود، آبی از سلسبیل خواهم زد

دل به دریا سپرده ام با تو، ای تمام زلال دریا تو

گر تو موسای قصّه ام باشی، شک نکن من به نیل خواهم زد

بین امواج غم پریشانم، تا ابد عاشق تو می مانم

ای دلیل تمام دریاها، دل به تو بی دلیل خواهم زد

ریشه ی کفر تا که در خاک ست، سینه ی ماست این که صد چاک ست

تیشه بر ریشه های کفر زمین، پا به پای خلیل خواهم زد

***

نیستی و همیشه دلگیرم، هر سه شنبه برات می میرم

جمکران جمکران نگاهم را، به نگاهت دخیل خواهم زد...