در کوچه های یخ زده ی تاریخ ، چشم انتظاردیدن خورشیدیم

ما عابران کوچه ی تنهایی، در منجلاب حادثه پوسیدیم

مولا میان پنجه ی تاریکی در امتداد این شب طوفانی

با آرزوی آمدن باران، در انتظار روی تو خشکیدیم

امروز خون عاطفه می بارد،از آسمان زخمی دلهامان

ما مرگ شعر آینه ها را باز،در انقباض ثانیه ها دیدیم

پشت نگاه شهر عروجی نیست،یعنی هبوط ،عادت مردم شد

دیشب طنین غم زده ای می گفت،سمت بلوغ فاجعه تبعیدیم

حالا اگرچه نبض غزل کند است،اما نگاه ملتمسش جاریست:

در کوچه های یخ زده ی تاریخ،چشم انتظار دیدن خورشیدیم