حوالی سحر از خوابِ خوش پريدم و بعد

به دوشِ خسته، تن خسته را کشيدم و بعد

کنار آينه رفتم، به جز پريشانی

درون آينه از چهره ام نديدم و بعد

ز راه پله تن ام را به زحمتي بسيار

به درب خانه رساندم، کمی خميدم و بعد

صدای زاغِ سحرخيزِ خانه را با شوق

ز لا به لای درختانمان شنيدم و بعد

دقايقی سپری شد به طی نمودنِ راه

چه دودها که  به جایِ نفس کشيدم و بعد

هزار ناله و نفرين به شهر و اين مردم!

من از زبان همين مردمان شنيدم و بعد

دو پای خسته ی خود را به جانب شرکت

کشاندم و به اتاق خودم رسيدم و بعد

چو پشت ميز نشستم، کسی به من خنديد!

کسی که چهره ی او را خودم نديدم و بعد

کمی به چُرت گذشت و کمی به بيداری

درست ساعت ِ دو کارت را کشيدم و بعد

دوباره راهی منزل شدم... زمان بگذشت

دوباره وقت سحر شد ز جا پريدم و بعد

کنارآينه رفتم، به جز پريشانی

درون آينه از چهره ام نديدم و بعد

ز راه پله تنم را به زحمتی بسيار

به درب خانه رساندم، کمی خميدم و بعد

صدای زاغ و... به ناگاه يک نفر در من

به ناله گفت خدايا دگر بريدم و بعد

به گريه گفتم اش ای آن که قدرتی داری!

مرا رها کن از اين زندگی تکراری!