ما قصه ی یک شهر سراسر دردیم

یک فصل خزان بی برو برگردیم

هر کوچه به نام یک شهید اما حیف

تا آخر قصه کوچه کم آوردیم !

***

...به غربت جانبازان

پرپر زدنت نشانه ی پرواز است

حس می کنم این بهانه ی پرواز است

از اینهمه بی قراری ات فهمیدم

این ویلچر آشیانه ی پرواز است !

***

در سینه ی من گدازه ای جامانده است

خاکستر گرم و تازه ای جا مانده است

وقتی که تو رفتی دل من مرد و فقط

درپیرهنم، جنازه ای جا مانده است !