بوعده بستــــــــی مرا ، مبند تهمت بـــدامانم

قضاوت بر تو میسپارم ای خوب ، خوبانم

امیدم زنده کردی و شگوفان شـــــد خــزا نم

ولی ای سنگدل چرا آتش زدی تو بجــــــانم

به پیشت بســــاط غم کشودم که بــــــا شـــی

رفیق شیرین و هم کیش و چون هم پیمــا نم

هرچه جستم ز تو کناره گرفتی ز پیشــــــــم

برنگ ور سم خو کرده ای خود زین جهانم

ز شـرم و آبرو و مردانگی خموشم ای گـــــل

ولی روی میدانی ز نا گفتــــه های نهـــــــانم

گر پشیمان گردی ز آنچه بستی بمن گـــــــل

نیابی ز مفکر بدنیای دو رنگیها نشـــــــا نم