به این شامی که من دارم، مگر مه جلوه اندازد

به تحسین فلاح عشق اگر دل شکوه اندازد

به بی دردئی عالم آتش افروخت دود آه من

غبار گوهر گل را تواضع شیوه اندازد

شراب ناله را آه قطره قطره اشک میسازد

که آب سلسبیل باغ بقا را میوه اندازد

چو زهر خار به پاء حقا شرار خون چکانی است

سرود تلخ من بر گوش بلبل دلوه اندازد

به سوز ما گداز عبرت آورد از چمن صائم

عروق پاء ز نعلین ستم در بلوه اندازد