غزل سپیده

تقدیر تو شد به بام شَهرت  ، خورشید شوی سپیده باشی

یعنی که همیشه اسمان را  از منظر عشق دیده باشی

از غربت لاله ها بخوانی ، با ساز  تو شمع ها بسوزند

بر دفتر خاطرات کاشان ، " پروانه ی شب" کشیده باشی

تو لاله ی روشن کویری  ،  در خاطره های پر هیاهو

تقدیر تو شد که در دل شعر ،  صد منظره افریده باشی

صد قطره گلاب ناب کاشان ، از دفتر تو چکیده بر دل

ای لاله ی سرخ رو ! عجب نیست ، در خون زمین طپیده باشی

باید بپریم اوج ها  ، را باید برسیم تا سلوکت

وقتی که از آسمان حافظ  ،  صد قافیه ماه چیده باشی

آوازه ی شعری تو هر سال  ، تا اوج پریده بال در بال

شاید غزل  رهایی ات  ، را از پنجره ها شنیده باشی

پروانه شب  بیت دوم اشاره به کتاب پروانه های شب بانو سپیده