باران نزد به پنجره گندم کبود شد

آواز خواب دهکده پوسید و دود شد

بغض غریب هوبره ی سال های زخم

تنهایی بلند مرا دلسرود شد

موسیقی هزاره ی خون در دل ام چکید

آیینه های روشن باران حسود شد

در دشت های بدبده غرید صاعقه

بود پرنده های نگاه ام نبود شد

لرزید پشت منظره ی سیم های سار

صد کوره درد در نفس سرد عود شد

از چشم های سرخ کبوتر شراره خاست

آتشفشان حنجره اش گریه/دود شد

اسبی چهارنعل ازاین جاده ها نتاخت

در کوره راه های حقیقت رکود شد