قامتت که راست بایستد

صورتت که سیلی خور باد و باران باشد

برایت فرقی نکند که کلاغ در تو آشیان کند یا سار

فرقی نکند

بی نزاکتی گاو های سعادت / گوسفند های حیات

حتی مرگ

آغاز دوباره ات باشد

در دفاتر رسمی کاهی

صندلی های مرتعش مغموم

تابوت غزل باشی در سه رنگ تشویش

یا قلمی به کوچکی نیچه

وقتی مشق های خدا را خط می زند

قامتت که راست بایستد

می دانی

که روزی زمین

زیر پایت را خالی می کند

و تسبیح دانه درشت باران

خام تر از همیشه

ورد دانه دانه ی حسد می خواند

و برگ های زخم خورده ی ستبرت

رنگ و رو می گیرند .

شیرت حلال مادر !

عصاره ی چندین هزار سرو در سینه هایت بود

که خورشید

آرزوی سردیسی مرا دارد ؟

من از کف کردن دهان تبر بیمناک نیستم

قرن هاست

موریانه های ته استکانی

در تطاول اجداد و اولاد منند

قرن هاست

میان مار خفته

میان دار- کوبم ...

گاهی اگر در ازدحام شهر شلوغ

سری ساییده ام

زمزمه با کابل های فشار قوی ست

زمزمه  بر بی مزاری خاموشی

قامتت که راست بایستد

به پیشواز آسمان می روی

تا اتفاقی رعد

کبریتت بزند

و در بسیاری تواریخ فینی

سر بلند کنی

روان

سر روان کنی

بلند ...