زير ِ زمين اگرچه ماندم، گرچه ستاره سهم من نيست؛

سنگ بزرگ دل به من داد. سنگ بزرگ از زدن نيست!

در گسلي نشاند من را. زلزله اي تكاند من را

در سر اين هميشه مرداب، هيچ نشاني از شدن نيست

من نگران آسمانم. ميله ي تنگ بر تنم ماند

روي زمين هنوز سرداست. ريزش سنگ بر تنم ماند

زير قطار روح من بود. در تب و تاب له شدن بود

تا كه گلوله اي به من خورد، ردّ تفنگ بر تنم ماند

من همه جا سرك كشيدم. – من كه فقط سراب بودم-

صندوُق كوچكي مرا كشت. نامه ي بي جواب بودم

از همه جا كنار ماندم. در صف انتظار ماندم

ماندم و بي شماره رفتم. جدول بي حساب بودم

وارث چشم هاي بسته، وارث زخم ِ بر زبانم

ساكن خانه هاي ويران ساكن وحشت جهانم

سيل، مرا به ناكجا برد. در ته ِ تُنگ، قلب من مرد

روي زمين هميشه سرد است. من نگران آسمانم

سنگ بزرگ از زدن نيست. كاغذ پاره اي ترك خورد

شيشه هنوز محو شب بود تا به اشاره اي ترك خورد

در دل اين سكوت مَردند!!! بال مرا به سيخ كردند

من نگران آسمانم ماه ِ دوياره اي ترك خورد.