مــــا را شــرر و حســرت دیــدار خوش است

از داغ  غمــش  دیـــده  بیمـــــار خوش است

چــون خلیلم که بسوزاند پرش آتـش عشــق

دل گلستـــــان مطلب کآتش اغیار خوش است

گرچه مرغــــــان همه جستنـد ز دام غـم تـــو

این گرفتاری جــان در تله ی یــــار خوش است

آب و دانـــم  تـــو نـــدادی مگـــــر درس وفـــا

چــه کنــم عشق جفا دارد و زنهـــار خوش است

ای که لعلت رطب ، افطـــار بدان مستحــب است

عمـــر خود روزه نمودن که افطـــار خوش است

هــــر کـــه دارد خدائی و ولـی کعبــه یکی است

رب این خانه که بود کآتش این نار خوش است

کعبـه گـوینــد نهـادند پِـی اش بـــــر ســــر دل

لیک زآن روز طواف دل و دلـــدار خوش است

ای دل آرام مـگیــــــــر ی مــگـــر با ذکــــرش

عمر خود ذکر تو گویــم که تکــرار خوش است

مــــاه دی از شرر  و حســــرت دیـــداری گفت

تـا بدانی کـه تـو را عاقبت کــار خـــوش است