مهربانانم درود

دلنگاشته ی زیر حقیقتی است که گاه ما در آن غرق میشویم

یادمان میرود ما، کسان نیستیم.

انسانیم و سرشته از خاک

امید بتوانیم آنچنان بر باورمان نقش زنیم این حقیقت را

که هرگز در (من) دست و پا نزنیم

           سپندار یار

.................................

من خویشتن خویش گم کرده ام

               در هیاهوی روزگار

ره به جایی نمیبرم

در نقطه ی مبهم خیال

چله نشین گشتم و

سالهاست خموش

            در پی بیداد

عمری به تماشا

در این مهلکه مانده ام

گاه کسی در درونم

        به غوغا می نشیند

های، های، های

دالان به دالان

دهلیز به دهلیز

     در هم فرو می پیچد و فریاد میکشد

زنگ آسمان به صدا در آورید

تا سقف فلک بلرزد

پشت آن حصار بلند

         شاید خدا مرا بشنود

             و بر من جاری شود

آه چه بگویم

این داغ های کهنه مرا سوختند

در این جلگه ی غم آلود سرنوشت

حیران گداخته ام و خویشتن نمی یابم

آشفته میان کوچه و بازار

دستهایم کرخ شده از سرما

            همچو دیوانه گان

لیچار میگویم و نفرین میکنم

           اما چه سود

گویی در گوش شهر

چوب پنبه فرو کرده اند

کس نگاهم نمیکند

           تمناهای سرکشم را

         کس پاسخ نمیدهد

اوف بر این مردم   اوف

اوف بر این روزگار نکبت

        اوف

شب خانه ام سرد است

به گوشه ای پناه میبرم

          آه

روی دیوار کیست

در آئینه نقش بسته بر آن؟

نگاهش میکنم

لبهایم میلرزد

چهار ستون بدنم..........

آه خدایا

      این منم

اوف  بر من روسیاه

آئینه مقابلم بود

        و من

سالهاست

        خود ندیده ام