بینمان ماهی نشسته 

دلش برای اطلسی های باغچه نمی سوزد

هوا سرد و کوچه ها خالی ست

می بینی ؟ چه ترسناک شده ای پشت این ماه بی وفا

چه دلگیرم از کسوف های بی پایان

زلف که افراشتی شب شد

ماه رویت ، شبم را روش کرد

آرام شدم در آغوش رویاهایت

و اولین اشعه های خورشید

از تکبیرالاحرام قامتت تابیدند

می ترسم 

از گربه های روی دیوار

این قفس شکسته چیزی برای تعلق ندارد

می ترسم

از بالهایی که پرواز را فراموش و دانه هایی که بی زحمت بدست آمدند

کبوتری شده ام ، زخمی زندان

اینجا سالهاست کسی خواب پرواز را ندیده ...