پشت توده توده ابر و مِه آسمان دوباره می رود

آفتاب زرد ِ ناگهان ، خسته آشکاره می رود

جعبه جعبه تیر بی شمار جابه جا نشسته بر تن اش

سمت خیمه ذوالجناح ِ او، آه! بی سواره می رود

از فراق دردناک اصغرش تا به اوجنای کهکشان

رودخانه رودخانه باز، اشک ِ گاهواره می رود

تا ستمگرانه  در هوا تازیانه رقص می کند

پا برهنه می دود کسی پشت خار و خاره می رود

با نقاب زخم و مرگ و شب، گویی از جهنم آمده

سمت دختران بی پناه مرد بدقواره می رود

زیر کوبه های نعل ها در هوای داغ داغ داغ

آه ِ پیرهن به آسمان پاره پاره پاره می رود

سوی خیمه های سوخته از فراز نیزه کهف خوان

چشم های عاشق حسین ع درپی نظاره می رود

گوییا زمین درآن عروج کرده از مدار خود خروج

یک یک از مناطق بروج این همه ستاره می رود