گفته بودم که اشتباه نکن، بازها در غروب می میرند
چشم در چشمِ آفتاب نکن، چشمهایت غروب می گیرند
گفته بودم که اشتباه نکن، لحظه ها سخت زیرکند و حسود
دیده بودم هزار بار تو را، در نگاه تو جز دروغ نبود
می روم تا عبور ثانیه ها، شهرِ تو، شهر دود و آهن بود
باز هم اشتباه فهمیدی، گریه ی مرد ، راه رفتن بود
این که می افتد از نگاهِ تَرم، قطره های زلال زندگی است
مثل رسمی که هست در شهرم، کاسه آبی برای تشنگی است
طعم یک سیبِ کال را حتی با عسل نیز می توان فهمید
آب گردیدنِ زمستان را می شود از صدای زاغ شنید
این چه کاری است باغبان کرده! فصل باران هنوز در راه است
باز هم اشتباه فهمیدی، آبِ این باغ در تهِ چاه است
باغ را اشتباه سوزاندی، زاغ را اشتباه کوچاندی
باز هم اشتباه فهمیدی، گفته بودم که بی سبب ماندی
رفتنت از کنار خاطره ها، مثل سرمای بی محلی بود
که فرو ریخت میوه هایم را،  به سراشیبی قضای حسود
رُودِ چشمان من به خشکی زد، چشمهایم قنات کهنه شدند
از تب و سوز نیمه شبهایم، سیب هایم چه خوب پخته شدند
مثل اینکه تو راست می گفتی، اشکها حرف می زنند انگار
می توان حرفهایشان را دید، می شود دست زد به یک اقرار
خامی من تمام شد ، گفتنِ این حقیقت اجباری است
باز هم اشتباه فهمیدی، این همان اشتباه تکراری است.