پاییز اگر که زود و گر دیر می رود
این روزهای ابری دلگیر می رود*

این عصرهای خسته و تنها و بی پناه
شبهای با خیال تو درگیر می رود

آغوش رنگ های خزان بسته می شود
از شهر ، این جنون زده ی پیر می رود

من می روم ، تو می روی این عشق می رود
این عقل ، باز در ره تدبیر می رود

انگار مثل رود روان روزهای ما
در دست های بسته ی تقدیر می رود

فصل جنون تمام شد و حال ، عشق ما
محبوس ِ عقل ، بسته به زنجیر می رود ...